திரை சீலை
ஒதுக்கிவிட்டு
நுழையும்காற்றினால்
நிரம்பும் அறை
மூச்சு விடுகிறது
கருப்பையிலிருந்து
வெளிவந்தஉயிர்ப்பின்
முதல் சுவாசத்தினால்
துவங்கும்வாழ்வு
துளைகளின் வழியே
புகுந்து செல்லும்
காற்றின்வெளிபாடு
நாதமாய்
அடிக்கும் திசையில்
படும் பொருளில்
காற்றின் வெளிப்பாடு
தென்றலாய் ஆக்கமும்
புயலாய் அழிவும்
காற்று உள்நுழைகிறது
சுவாசிக்கிறேன்
”நான்”
உருவகம் பெறுகிறேன்.
2 comments:
கவிதை...ஒவ்வொரு வரியிலும் நின்று ரசிக்கிறேன்.ஆயிரம் அர்த்தங்கள் காற்றாய் தென்றலாய்.கரு நுழைந்த கருவிலும்கூட மூச்சாய் !
ஹேமா ..நின்னிங்களா..அப்ப என் எழுத்து சீர்பெறுதுன்னு சொல்லுங்க ...
Post a Comment